Таърифи ватандӯстӣ
Ватандӯстӣ ҳисси робита ва садоқат ба миллат, давлат ё ҷомеаи сиёсиро ифода мекунад.
Он таҷассумгари мансубият ба замин ва ҷомеае мебошад, ки мо дар он зиндагӣ мекунем ва амнияти онро ҳимоя мекунад.
Қувваи ватандӯстӣ дар эҳсоси садоқат ба кишвар, миллат ё ҷомеаи сиёсӣ аст.
Ватандӯстӣ тавассути тарбия ва огоҳӣ ҳосил мешавад ва муайян кардани ҷузъиёти ин мафҳуми мураккабро тақозо мекунад.
Ватандӯстӣ ҳамчун муҳаббат ба ватан арзёбӣ мешавад, дар ҳоле ки миллатгароӣ садоқат ба як миллатро ифода мекунад.
Миллатпарастӣ аксар вақт ҳамчун синоними ватандӯстӣ истифода мешавад.
Хулоса ватандӯстӣ чист?
Ватандӯстӣ мафҳумест, ки эҳсоси дилбастагӣ ва садоқат ба кишвар, миллат ё ҷомеаи сиёсиро ифода мекунад.
Ватандӯстиро метавон ҷузъе аз ватандӯстӣ донист, ки дар он садоқат ва ғамхорӣ нисбат ба ватан нигаронида шудааст.
Ватандӯстиро инчунин метавон ҳамчун омодагӣ ба қурбонӣ ва фидокории худ барои ватан муайян кард.
Забон зарф ва абзори маърифатист, ки миллатгаро барои интиқоли ҳувият, фарҳанг ва эҷодиёти худ истифода мекунад.
Огоњии миллї ба шахсият ќувва ва боварї мебахшад, то бо чолишњо ва талаботи миллат мубориза барад.
Истилоҳи миллатгароӣ баъзан метавонад ҳамчун синоними ватандӯстӣ истифода шавад, ки дар он шахс садоқати худро нисбат ба миллати худ ҳис мекунад.
Ватан як омили муҳими ташаккули ҳувияти миллӣ ва тақвияти мансубияти миллӣ маҳсуб мешавад.
Ватан тамаддун, таърих, арзишҳо ва принсипҳоеро, ки ҷомеа бар он асос ёфтааст, инъикос мекунад.
Аз ин рӯ, мо бояд робитаҳои миллиро нигоҳ дорем ва рушду пешрафти кишварамонро дастгирӣ кунем.
Аҳамияти ватандӯстӣ чист?
Ватандӯстӣ яке аз арзишҳои асосии ҳаёти шахс ва ҷомеа мебошад.
Ин ифодакунандаи мансубият, садоқат, муҳаббат ба Ватан ва ҳисси мансубият ба як ҷомеа аст.
Ватандӯстӣ пайвандҳои ҷамъиятиро мустаҳкам намуда, боиси бунёди ҷомеаи муттаҳид ва бошуур мегардад.
Ватандӯстӣ ангезаи асосии фидокорӣ ва заҳматталабӣ барои ноил шудан ба пешрафту шукуфоии миллат маҳсуб мешавад.
Маҳз рӯҳияест, ки ҷомеаро пеш мебарад ва афродро барои саҳмгузорӣ дар бунёд ва рушди кишвар илҳом мебахшад.
Ҳимояи Ватан ва ҳифзи соҳибихтиёрӣ ва истиқлолияти он барои ватандӯстӣ низ муҳим аст.
Ватан маконест, ки одамон дар он ҷо худро амн, устувор ва ҳифз эҳсос мекунанд.
Онхо барои мухофизати Ватан ва аз хар як тахдиди беруна мухофизат намудани сархадхои он кувва ва боварии заруриро хис мекунанд.
Ватандӯстӣ инчунин ба ваҳдату ягонагии аъзои ҷомеа мусоидат мекунад.
Ваќте њама барои ноил шудан ба комёбї ва пешравии миллї дўст медоранд ва њамкорї мекунанд, љомеаи пурќуввате ташаккул меёбад, ки аз тафоњум ва њамкорї бархурдор аст.
Ватандӯстӣ пайвандҳои иҷтимоиро инкишоф дода, ҳамбастагии ҷомеаро тақвият мебахшад, ки боиси бунёди ояндаи беҳтари ҳама мегардад.
Илова бар ин, ватандӯстӣ ба таҳкими ҳувият ва мансубияти фарҳангӣ мусоидат мекунад.
Ифтихори мо аз мерос ва фарҳанги худ мансубият ва садоқатро ба кишвар афзоиш медиҳад ва ба мо ҳисси ифтихор ва мансубият ба як гурӯҳи дӯстдошта ва ҳамбастагӣ мебахшад.
Ватандӯстӣ ба мо қувват ва устуворӣ мебахшад, ки ҳувияти фарҳангиву тамаддунии худро ҳифз намуда, ба наслҳои оянда мерос гузорем.
Маънои ваҳдати миллӣ
Маънии вањдати миллї њамбастагї ва иттињоди фардњо дар љомеа аст, ки дар дину иќтисод, иљтимоъ ва таърих аз тафовут доранд.
Иштироки шахрванд дар рушду хифзи ватани худ ва мухаббати у ба он, шахсиятхои он, рохбарии он асоси вахдати милли ба шумор меравад.
Ин маъноҳо дар ҳамкорӣ, ҳамгироӣ, ҳамбастагӣ ва иртибот байни мусулмонон бо эҳтиром ва муҳаббати мутақобила зоҳир мешаванд.
Вањдати миллї вазъи иљтимоию сиёсии кишварро ифода намуда, ягонагии мардумро дар як маќсад бе назардошти андешањои шахсї таљассум мекунад.
Ваҳдати миллӣ пояи муҳими рушду шукуфоии миллат буда, пойдории давлат ва шукуфоии мардуми онро пойдор месозад.
Муколамаи қонунӣ дар таҳкими ваҳдати миллӣ ва таъмини зиндагонӣ ва таъсирбахшии кишвар нақши муҳим дорад.
Мафҳуми ваҳдати миллӣ муҳаббат ба сарзамин ва нишонаҳои он, дӯстӣ ва бартарият ба мардуми кишвар, пойбандӣ ба арзишҳои асосии кишвар, аз ҷумла дин, анъана, расму оин ва рамзҳои фарҳангӣ, ҳимоя ва тарғиби Ватанро дар бар мегирад. ҳолатҳои имконпазир.
Ваҳдати миллӣ иттиҳоди як гурӯҳ одамонро дар паҳлӯҳои гуногуни ҳаёт дар зери як парчами ҳукумат таҷассум мекунад.
зухуроти ватандусти?
Яке аз зуҳуроти ватандӯстӣ ифодаи ҳамбастагӣ ва ҳамбастагӣ дар кишвари худ ва намоиши садоқат ва мансубият ба Ватан мебошад.
Зуҳуроти ватандӯстӣ риояи рамзҳои миллӣ, аз қабили парчам ва нишон ва таваҷҷуҳ ба таъриху фарҳанги миллӣ мебошад.
Ватандўстї инчунин ифодагари ифтихор аз кишвар, њифзи дастоварду имкониятњои он, њифзи арзишу мероси он мебошад.
Илова бар ин, зуҳуроти ватандӯстӣ ҳифз ва ободонии муассисаҳо, ҳифз ва рушди иншооти ҷамъиятиро дар бар мегирад.
Яке аз вазифањои шањрванди хуб ноил шудан ба содиќї, поквиљдонї ва бефасод дар љомеа мебошад.
Фарқи байни ватан ва шаҳрвандӣ чӣ гуна аст?
Дар мафхум ва таъриф фарки ватан ва шахрвандй баръало дида мешавад.
Истилоҳи ватан ба маконе дахл дорад, ки дар он одамон зиндагӣ ва иқомат доранд ва робитаҳои гуногун, аз қабили дин, забон ва анъанаҳо муштараканд.
Дар ҳоле ки шаҳрвандӣ маънои мақоми шахс ҳамчун шаҳрванд ва дараҷаи мансубият ва татбиқи узвият ва ҳуқуқҳои ӯ дар давлатро дорад.
Ватандӯстиро метавон нишонаи равшани эҳсоси муҳаббату дилбастагӣ ба Ватан ва посухҳои эҳсосие, ки аз он бармеояд, арзёбӣ кард.
Дар мавриди шаҳрвандӣ бошад, он татбиқи қонунҳо ва ӯҳдадории воқеии шахсро дар баробари риояи арзишҳои дину башарият ба манфиати мардум ва кишвар тақозо мекунад.
Истилоҳи шаҳрванди фаъолро низ метавон барои тавсифи фард истифода кард, ки дар баланд бардоштани сатҳи фарҳангии ҷомеа ҳамроҳи дигарон иштирок мекунад.
Хулоса, Ватан ба макон ва мансубият дахл дорад, дар ҳоле ки шаҳрвандӣ мафҳуми ҳуқуқӣ, ҳуқуқ ва ӯҳдадориҳоеро дар бар мегирад, ки шаҳрванд дар давлат дорад.
Хусусиятҳои шаҳрвандӣ кадомҳоянд?
Хусусиятҳои шаҳрвандӣ озодӣ, иштирок, ҳуқуқҳои иҷтимоӣ, эҳтиром ба қонунҳо, мансубият, кор, дониш ва меҳнатдӯстиро дар бар мегиранд.
Шаҳрвандӣ инчунин маънои рашк ва муҳаббат ба ватанро дорад.
Ба маънои сиёсӣ, шаҳрвандӣ ба ҳуқуқҳое дахл дорад, ки давлат ба шаҳрвандон кафолат медиҳад ва ӯҳдадориҳое, ки ба зиммаи онҳо мегузорад.
Илова бар ин, хислатҳои шаҳрванди хуб аз рӯи ростқавлӣ ва адолатнок будан, эҳтироми дигарон ва қабул кардани принсипи муносибат бо онҳо он гунае, ки ӯ мехоҳад, дигарон бо ӯ муносибат кунанд.
Шаҳрванди хуб намунаи муносибатҳои конститутсионӣ, ахлоқӣ, ҳуқуқӣ, амалӣ, арзишӣ, миллӣ, динӣ, фарҳангӣ, сиёсӣ, иқтисодӣ, иҷтимоӣ, илмӣ ва системавӣ бо ҳама чиз аст.
Яке аз хислатхои шахрвандии поквичдон дар дили ахли чамъият, бахусус чавонону кудакон ва наврасон мустахкам намудани мехри Ватан ба Ватан аст, зеро ишки Ватан бахше аз фитрати инсон буда, яке аз сифатхои мухим ба шумор меравад. ки бояд инкишоф дода шавад.
Намудҳои шаҳрвандӣ кадомҳоянд?
- Шаҳрвандии сиёсӣ: ба ҳуқуқ ва ӯҳдадориҳои марбут ба иштироки сиёсӣ ва иштирок дар қабули қарорҳои ҳукумат дахл дорад.
Ба ин ҳуқуқҳо ҳуқуқи овоздиҳӣ, интихоб, пешбарӣ шудан ба мақоми давлатӣ ва ҳуқуқи баёни сиёсӣ дохил мешаванд. - Шаҳрвандии иҷтимоӣ: ба ҳуқуқ ва ӯҳдадориҳои марбут ба иштирок дар ҷомеа ва такмил додани ҷомеа дахл дорад.
Ба ин ҳуқуқҳо ҳуқуқ ба таҳсилот, ҳифзи саломатӣ, ҳифзи иҷтимоӣ, ҳуқуқ ба мавҷудияти фаъолона дар ҷомеа ва иштирок дар фаъолияти иҷтимоӣ дохил мешаванд. - Шаҳрвандии иқтисодӣ: ба ҳуқуқ ва ӯҳдадориҳое дахл дорад, ки ба иштирок дар иқтисодиёт ва дастрасӣ ба имкониятҳои иқтисодӣ алоқаманданд.
Дар ин ҷо он ҳуқуқи кор кардан, ба даст овардани даромад, иштирок дар тиҷорат ва тиҷорат ва баҳрабардорӣ аз имкониятҳои рушди иқтисодиро дар бар мегирад. - Шаҳрвандии экологӣ: ба ҳуқуқ ва ӯҳдадориҳои марбут ба ҳифзи муҳити табиӣ ва мусоидат ба устуворӣ дахл дорад.
Ин ҳуқуқҳо ҳуқуқ ба муҳити тоза ва солим ва саҳм гузоштан ба ҳифзи гуногунии биологӣ ва ҳифзи захираҳои табииро дар бар мегиранд.
Оқибатҳои ватандӯстии ахлоқӣ?
Мазмуни ватандӯстии ахлоқӣ арзишҳо ва принсипҳои ахлоқӣ мебошанд, ки ба садоқат ва дилбастагии эҳсосӣ ба миллат ва мансубият ба он марбутанд.
Он муносибати қавӣ ва равшанеро ифода мекунад, ки шахс нисбат ба кишвар ва фарҳанги миллии худ эҳсос мекунад.
Ватандӯстии ахлоқӣ ба таҳкими рӯҳияи миллӣ ва ҳувияти фарҳангӣ мусоидат мекунад, зеро он арзишҳои инсониро тарғиб намуда, дар бораи ахлоқ ва арзишҳои волотаре, ки миллатро фарқкунанда ва арзиши онро баланд мебардоранд, ғамхорӣ мекунад.
Мафҳумҳои ватандӯстии ахлоқӣ бисёр арзишҳо ва мафҳумҳои муҳимро дар бар мегирад, аз қабили садоқат, мансубият ба миллат ва дилбастагии эҳсосӣ ба он.
Он инчунин принсипҳои ахлоқиро дар бар мегирад, ки ба пешбурди адолат, баробарӣ, озодӣ ва эҳтироми ҳуқуқҳои инсон мусоидат мекунанд.
Арзишҳои ватандӯстии ахлоқӣ инчунин ғамхорӣ дар бораи манфиатҳои ҷомеа ва иштироки фаъолона дар рушду пешрафти миллатро ифода мекунанд.
Аз тарафи дигар, аҳамияти арзишҳои ахлоқиро дар дастгирии ватандӯстӣ бояд қайд кард.
Одобу ахлоқ ба рафтори шахсон роҳнамоӣ намуда, ба таҳкими хислатҳои қавӣ ва масъулиятноки шахсият мусоидат мекунад, ки боиси рушди ҷомеа ва расидан ба пешрафту шукуфоӣ мегардад.
Илова бар ин, ватандӯстии ахлоқӣ барои қабули қарорҳои дуруст ва мувофиқ дар соҳаҳои гуногуни ҳаёт як истинодест муҳим аст.
