Дар хоб дидани паёмбарон
Ибни Сирин таъбири хобҳо ба он далолат мекунад, ки зуҳури паёмбарон дар хоб паёмҳои муҳиме аз ҷониби Худованди мутаъол дорад. Ҳангоме ки Паёмбар (с) дар хоб ба сурати комил ва бо табассум пайдо мешавад, ин аломати мусбӣ ҳисобида мешавад, ки беайбӣ ва покии ақли хоббинро инъикос мекунад. Аз тарафи дигар, агар Паёмбар (с) бо чеҳраи чиркин зоҳир шавад, ин метавонад ба он далолат кунад, ки хоббинро баъзе мушкилот ё мушкилоте дар пеш аст, аммо бо ваъдаи беҳбудӣ ва сабукии наздик.
Дар хоб дидани касе, ки ба паёмбар зарар мерасонад, огоҳии сахтест, ки хиёнат ба амонат ё вайрон кардани ваъдаҳоро инъикос мекунад. Аз тарафи дигар, дидани паёмбаре чун Одам (алайҳиссалом) бар пояи нақши Одам ба унвони халифа дар рӯи замин, ба дастёбӣ ба мақоми бонуфузе, ки хоббин сазовор аст, далолат мекунад. Дар мавриди рӯъёи ҳазрати Нуҳ алайҳиссалом, муждаи умри дарозе дорад, бо вуҷуди мушкилоту мусибатҳое, ки инсон рӯбарӯ мешавад, вале бо умеди раҳоӣ.
Ҳар кӣ Ҳуд ё Солеҳро бинад, дар хобаш ба душворӣ ва зулм дучор шудан аз ҷониби душманон, вале ба некӣ ва адолат дар охир боқӣ мемонад. Иброҳим алайҳиссалом дар хоб ба баракатҳое монанди ҳаҷ ва пирӯзӣ бар зулмро пешгӯӣ мекунанд. Дар ҳоле, ки Исмоил (алайҳиссалом) дар сухан ва муомила баёнгари суханварӣ ва ҳикмат аст.
Зуҳури Юсуф алайҳиссалом дар хоб огоҳӣ аз мусибат ва беадолатие, ки аз наздиконаш меояд, вале бо ваъдаи сафедкунӣ ва тағйири вазъият ба некӣ аст. Ҳар дид, ки бар пояи қиссаҳо ва сабру таҳаммули ин паёмбарон дар баробари имтиҳонҳо барои расидан ба некӣ ва адолат дар худ тобиш ва дарсҳое дорад.
Шарҳи дидани таъбири зикри номи паёмбарон дар хоб ба назари Мулло Ахсоӣ
Ҳар кӣ дар хобаш номи Одам алайҳиссаломро бубинад, метавонад нишонаи он бошад, ки агар ӯ дорои тахассуси зарурӣ бошад, ба мансабҳои раҳбарӣ хоҳад расид. Агар аз ҳаққи ӯ маҳрум карда шавад, ӯ метавонад мақоми баланд гирад ё пас аз содир кардани хато даъвати тавба кунад.
Дар хоб пайдо шудани номи Идрис (а) ба сохиби иззат ва мартабаи баланд далолат мекунад.
Дидани номи Нӯҳ (алайҳиссалом) ба имкони умри чандинсола ва насл насиб шудан, бо душвориҳои пешомада, вале бо ваъдаи раҳоӣ аз ҷониби Худо далолат мекунад.
Дидани номи Иброҳим алайҳиссалом дар хоб метавонад ба зиёрати ҳаҷ ё расидан ба муҳаббати Худованди мутаъол дар ҳолест, ки дар баробари бартараф кардани мушкилот аз ҷониби ҳукуматдорон, вале бо дастгирии илоҳӣ изҳори беадолатӣ мекунад.
Дидани номи Исмоил (алайҳиссалом) аз имкони расидан ба фасодат ва шояд ба ӯҳдаи мансаби раҳбарӣ ё иҷрои ваъдаи муайян ишора мекунад.
Агар номи Исҳоқ (алайҳиссалом) пайдо шавад, дар рӯъё метавонад азоби аввалро дар бар гирад, ки пас аз он наҷоти илоҳӣ ва баракатҳои фаровон меорад.
Ниҳоят, дидани номи Яъқуб алайҳиссалом аз насли некӯ ва бузург мужда мерасонад, ки ин метавонад ба душвориҳои фарзандон дучор шавад, аммо бо ваъдаи шодии оянда ва шояд бозгашти онҳое, ки ғоиб буданд.
Тафсири дидани паёмбарон дар хоб аз Ибни Сирин
Тафсири хобҳо аз зуҳури паёмбарон дар онҳо ҳамчун рамзи ҳидоят ва дониш, ки аз таълимоти дини ислом бармеояд, сухан меравад. Дар ин замина зуҳури паёмбарон дар хоб ба ҳидояти рӯҳонӣ далолат мекунад ва метавонад ба хоббин мужда ё ҳушдор диҳад.
Ҳолати нуре, ки ҳамроҳи Паёмбар (с) аст, умед ва хайрро баён мекунад, дар ҳоле ки рӯъёе, ки чеҳраи паёмбарро дар бар намегирад, метавонад ба маънои расидани хабари номуайян бошад. Дуо кардан ба Паёмбар (с) дар хоб нишонаи иҷобат шудани дуо ва амалӣ шудани орзуҳо маҳсуб мешавад.
Зоҳир шудани паёмбар (с) ба унвони имом дар намоз ва ё шарики дастархон ба пайравӣ аз роҳи нек ва пешрафтҳои маънавӣ ва иҷтимоӣ дарак медиҳад. Дар мавриди муоширати мустақим бо Паёмбар (с) барои хоббин баракат ва мақоми баланд дар ҷомеа меорад.
Касе, ки хоб дидааст, ки паёмбар шудааст, ба он ишора мекунад, ки ӯ мақоми баланд пайдо мекунад, хусусан агар мардум ӯро гӯш кунанд ё қабул кунанд. Дар ҳоле ки иддаои нубувват ба интишори ахборе ишора мекунад, ки аҳамият ё мақоми ӯро инъикос мекунад. Агар хоббин дар хоб ҳамчун пайғамбар шинохта шавад, ин метавонад марги ӯро ҳамчун шаҳид нишон диҳад ва сабри подош дорад.
Хӯрдани ҳоли паёмбар (с) ва ё дар хоб ба он монанд рафтор кардан, баёнгари солеҳӣ ва диндориаш аст. Аз сӯйи дигар, дидани кушта шудани паёмбар ба хиёнат ба амонат ва паймон ва қатл нишонаи зулм аст. Зан задан дар хоб метавонад иҷрои хоҳишҳоро баён кунад. Ҳангоми дидани паёмбарон дар ҷангҳо рафъи душвориҳо ва тоб овардан аз мусибатҳоро ифода мекунад.
Дар хоб дидани қабрҳои паёмбарон
Дар хоб дидани зиёрати қабрҳои паёмбарон маънои амиқеро дорад, ки ба мизони иртиботи ин шахс бо таълимот ва равишҳои онҳо алоқаманд аст. Масалан, касе хоб дидааст, ки қабри яке аз паёмбаронеро, ки мешиносад, зиёрат карда истодааст, ин маънои онро дорад, ки ба дунболи онҳо рафта истодааст ва наздикшавии онҳоро дар зиндагӣ чароғе барои худ кардааст.
Аз тарафи дигар, агар пайғамбари козиб дар хоб номаълум бошад, пас ин нишонаи таҷрибаҳо ва бӯҳронҳое аст, ки шахс аз сар мегузаронад, ки дар охири он ҳамчун дарвоза барои баромадан ба нур ва мағлубият хизмат мекунад. душворихо. Дар ҳоле, ки майл надоштан ба зиёрати қабри паёмбаронро далели бетаваҷҷуҳӣ ва дурӣ аз таълимоти дин медонанд.
Агар дар хоб диданд, ки ба зиёрати қабри Паёмбар (с) ва тиловати сураи «Фотиҳа» ба амал омадани орзуҳо ва рафъи мушкилиҳо пас аз чанд талош ва машаққат аст. Ҳар кӣ худро дар сари қабри паёмбар мехонад, бубинад, ин муждадиҳанда ба дуъо ва наздикӣ ба Худост.
Дар хоб дар назди қабри пайғамбари мушаххас истодан ба покии нафс ва поксозии гуноҳу айбҳо низ ба маънии наздик шудан ба уламо ва шайхҳо далолат мекунад, ки ба қадри илм ва ҷойгоҳи он дар дини мо далолат мекунад.
Дар хоб дидани дарахти паёмбарон
Вақте ки шахс дар хобаш дарахтеро мебинад, ки паёмбаронро муаррифӣ мекунад, ин рӯъё метавонад муждаи ба даст овардани мақоми намоён дар ҷомеа орад. Агар ин дарахт дар пораи коғаз тасвир шуда бошад, он рамзи беайбӣ ва роҳнамоии дуруст аст.
Дидани он, ки дар девор кашида шудааст, эҳсоси бехатарӣ ва озодӣ аз тарсро ифода мекунад. Агар дарахти паёмбарон дар рӯи замин кашида шуда бошад, он метавонад ба гумроҳӣ афтодан шаҳодат диҳад. Дар хоб дидани аз байн бурдани рамзи дарахти паёмбарон аз роҳи рост ва васвасаҳо дур шуданро ифода мекунад.
Агар хобдида дарахтеро бубинад, ки аз Одам то Муҳаммад паёмбаронро дар бар мегирад, ин далели расидан ба мартабаҳои баланд ва эътибори бузург аст. Рӯзе, ки дар он дарахт нопурра ба назар мерасад, ба беэҳтиётӣ дар ибодат ва вазифаҳои динӣ далолат мекунад.
Дар хоб дидани ороиш додани дарахти паёмбарон ва авлоди онҳо ба баракат дар авлод ва некӣ дар насл ишора мекунад, дар ҳоле ки дидани он, ки нодуруст тартиб дода шудааст, ба маънои рӯйгардонӣ аз масоили динӣ ва сарфи назар аз асосҳои имон аст.
Таъбири хоб дар бораи издивоҷ бо паёмбар
Вақте ки шахс хоб дидааст, ки бо яке аз паёмбарони Худо издивоҷ мекунад, ин аз амиқ шудани рӯҳонӣ ва афзоиши таваҷҷӯҳ ба ибодат дар ҳаёти ӯ шаҳодат медиҳад. Агар касе дар хобаш бо пайѓамбаре, ки шинохта нашуда буд, њамроњ шавад, ин нишонаи дурї аз парешонї ва васвасањо дар њаёти дунё ва њифзи худро аз васвасаҳо аст.
Дар мавриди орзуи издивоҷ бо паёмбари шӯҳрат ва дониш, муждаи расидан ба мартабаи баланди иззату ифтихор дар миёни мардум маҳсуб мешавад.
Агар дар хоби шахсе пайдо шавад, ки бо авлоди бевоситаи паёмбар издивоҷ мекунад, масалан издивоҷ кардан бо писари паёмбар ё духтари паёмбар, пас ин ба маънои хайру баракати фаровон дар авлод ва насл аст.
Аз љумла, дар хоб дидани издивољ бо њазрати Муњаммад (с) даъват ба некї ва дурї аз бадї аст. Орзуи издивоҷ бо ҳазрати Иброҳим (а) низ ба таваҷҷуҳи зиёд ба насл ва хоҳиши беҳбудии онҳо далолат мекунад.
Аз сӯйи дигар, хоб дидани издивоҷ бо паёмбарро нишонаи дурӣ аз дин ва эътиқоди динӣ медонанд. Агар шахсе дар хоб бинад, ки бо паёмбар издивоҷ мекунад ва ӯро маҷбур мекунанд, ки бе хоҳиши воқеӣ ё маҷбурӣ анҷом додани ибодатҳост.
Таъбири хоб дар бораи дидани паёмбарон саллаллоху алайхи васаллам дар хоб барои зани танхо
Духтари муҷаррад, ки анбиёро дар хоб дидааст, аломати мусбати ояндаи дурахшони ӯ маҳсуб мешавад, зеро ин рӯъё аз он шаҳодат медиҳад, ки вай дар расидан ба ҳадафҳо ва орзуҳое, ки ба он орзу мекунад, муваффақ хоҳад шуд. Дар хоб дидани яке аз паёмбарон аз комёбиҳои бузурге, ки духтарро дар ҳаёташ интизор аст, ба ӯ дар байни мардум мавқеи намоён мебахшад.
Вақте ки духтар орзуи издивоҷ бо паёмбарро мебинад, ин аз покӣ ва тақвои ӯ дарак медиҳад, илова бар ин рӯъё ояндаи пур аз шодӣ ва шукуфоиро ваъда медиҳад.
Духтари муҷаррад бошад, дар хоб дидани номи паёмбарон ба наздикии издивоҷаш далолат мекунад ва хислатҳои неки ӯ, аз қабили тақвову солеҳиро, ки муждаи қадамҳои пур аз хайру саодат дар роҳи зиндагӣ дорад, баён мекунад.
Таъбири хоб дар бораи дидани паёмбарон саллаллоху алайхи васаллам дар хоб барои зани шавхардор
Дар хоби зани шавҳардор зоҳир шудани ҳазрати Муҳаммад (с) ба раҳоӣ аз бӯҳронҳо, аз байн рафтани мушкилот ва комёбӣ дар расидан ба ҳавасҳо ва ҳадафҳо далолат мекунад.
Вақте ки зани шавҳардор дар хобаш паёмбаронро мебинад, ин аз давраи амният, оромӣ ва шодӣ мужда мерасонад, ки дар ояндааш шоҳиди он хоҳад буд.
Дар хоб дидани Идрис алайҳиссалом барои зани шавҳардор ба даъвати он аст, ки бо ибодат ва аъмоли нек ба Худо талошҳои худро барои наздик шудан ба Худо бештар кунад.
Зикри номи паёмбарон дар хоби зани шавҳардор ба маънои баракат ва фоли нек аст, ки ба поквиҷдонӣ, некӣ ва хушбахтие, ки дар зиндагиаш хоҳад дошт, далолат мекунад.
Таъбири хоб дар бораи дидани паёмбарон саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам дар хоб барои зани ҳомила
Ваќте зани њомиладор дар хобаш яке аз паёмбаронро мебинад, ин мужда медињад, ки давраи дарди њомиладорї ба охир мерасад.
Агар пайѓамбаре, ки зани њомиладор дар хобаш бубинад, табассум мекунад, ин шањодат медињад, ки љараёни таваллуд осон ва бе мушкилот мегузарад, иншоаллоҳ.
Аммо дар хоб дидани паёмбар Муҳаммад (с) ба осонии зоиш ва бар он аст, ки фарзанде, ки ба дунё хоҳад овард, дорои хислати нек ва солеҳ аст.
Агар дар хоби зани шавҳардор номи паёмбарон зикр шавад, ба он далолат мекунад, ки мӯҳлаташ наздик аст ва пас аз таваллудаш, иншоаллоҳ, аз роҳат ва хушбахтӣ баҳра хоҳад бурд.
Тафсири шунидани сураи Анбиё дар хоб ба назари Набулси
Агар шахс орзуи хондан ё гӯш кардани сураи Анбиёро бубинад, ин метавонад нишонаи тағйироти мусбат дар ҳаёти ӯ бошад. Шахсе, ки худро дар хоб дидааст, ки ба сураи Анбиё гӯш медиҳад, метавонад муждаи неки фаровоне ба ӯ хоҳад таъбир кунад.
Ҳар кӣ худро дар хондан ё гӯш кардани ин сура бинад, далели он аст, ки ӯ ҳикмат ва дониши бузургеро ба даст хоҳад овард, ки то андозае шабеҳи он чизест, ки паёмбарон доштанд.
Дар хоб дидани шунидан ва ё хондани ин сура, инчунин метавонад, имкони ба даст овардани тасаллӣ ва рафъи сахтиву ғамҳоеро, ки инсон аз сар мегузаронад, ифода мекунад, ки барои беҳбуди шароит ва рафъи мушкилот умед мебахшад. Гӯш кардани ин сура дар хоб метавонад нишонаи пирӯзӣ ва пирӯзии душманон бошад ва ҳамзамон рамзи амалӣ шудани орзуҳо ва рафъи монеаҳо бошад.
Хоббин, ки худро дар ҳоли гӯш кардани сураи Анбиё мебинад, шояд далолат кунад, ки ба зудӣ соҳиби баракат ва ризқу рӯзӣ хоҳад шуд ва ин метавонад далели он бошад, ки Худованд дар ояндаи наздик андӯҳи ӯро рафъ ва ташвишҳояшро аз байн мебарад.
Исо алайҳиссаломро дида
Дар хоб зоҳир шудани ҳазрати Исо алайҳиссаломро уламо ва мутарҷимон хушхабар маънидод кардаанд, зеро ба ризқу баракат ва фоида дар соҳаҳои гуногун далолат мекунад, ки ҳар ки Исо алайҳиссаломро бубинад хоби ӯ бо саховатмандӣ ва хайрхоҳии худ машҳур аст ва метавонад ба сафарҳои судманд ё ба даст овардани дониши фаровон, махсусан дар соҳаи тиб ишора кунад.
Муаррихон ва ровиён дар бораи дидани ин паёмбар (с) дар хоб ва маъноҳои он нақл кардаанд. Масалан, Ҳасан ибни Алӣ (р) ривоят мекунад, ки дар хобаш ҳазрати Исо (а)-ро дида, барои кандани ангуштарин аз ӯ маслиҳат пурсид: «Ле илоҳӣ ҷуз Худо нест , Подшоҳ, Ҳақ ва равшан», ба сабаби баракат ва ҳифзаш аз ташвишу ғам. Њамчунин, рўъё ба некї барои зани њомила далолат мекунад, зеро мегўянд, ки агар дар хобаш њазрати Исо (ъ)-ро бубинад, фарзанди доно насиб мегардад.
Юсуф алайхи саломро дида
Ҳар кӣ дар хобаш дид, ки Юсуф (алайҳиссалом)-ро вохӯрдааст, метавонад дар ҳоле, ки ба иттиҳомоти бардурӯғ дучор мешавад, аз зулм, зиндон ва ҷудоӣ аз хонаводааш мегузарад. Аммо бо мурури замон галаба ба даст меорад ва душворихо уро хоксор мекунанд. Ин хоб нишонаи саховатмандӣ ва хайрхоҳии хоббин аст, ки бар асоси Қуръони Карим асос ёфтааст. Ривоят мешавад, ки шахсе дар хобаш дид, ки Юсуф (а) як моли худро ба у дод ва пас аз ин дар таъбири хоб зирак шуд.
Қиссаи дигаре нақл мекунад, ки марде дар хобаш ӯро дид ва аз ӯ хост, ки ба ӯ илм омӯзад, Юсуф ҷомаи худро ба ӯ дод ва ӯ аз хоб бедор шуд ва дар тафсир моҳир шуд. Дар рӯъёи дигаре аз Ибни Сирин омадааст, ки ӯ ба масҷид даромад ва Юсуф алайҳиссаломро дар паҳлӯи се шайх ёфт ва аз ӯ хабар пурсид ва ба таври аҷибе аз ӯ ёд гирифт, то маънои таъбирро дарк кунад ва дарси рӯъёҳо.
Ба дидани Одам алайхи салом
Агар шахсе, ки дар хобаш ҳазрати Одам (алайҳиссалом)-ро дар сурати ҳақиқии худ бубинад, ин ба он далолат мекунад, ки ӯ ба мартабаи баланду воло хоҳад расид, ба шарте ки ин шахс сазовори он бошад, бар асоси он чи Худованди Мутаъол дар Қуръон мефармояд. Куръони карим, ки дар руи замин халифа кунад. Аммо агар касе дар хоб бубинад, ки устоди мо Одам (алайҳиссалом) ба ӯ хитоб мекунад, ин далели он аст, ки ин шахс ба илму дониш даст меёбад, чунон ки Худованди мутаъол ба Одам тамоми номҳоро омӯхт.
Тафсире ҳаст, ки дидани Одам дар хоб метавонад ба маънои то муддате зери таъсири сухани душманон афтодан бошад, аммо пас аз он сабукӣ ва раҳоӣ аз он шароит пайдо мешавад. Агар устоди мо Одам дар хоб бо ранги дигар ё дар ҳолати дигар пайдо шавад, ин ба тағирёбии ҷойҳо ва шароитҳо далолат мекунад, аммо дар ниҳоят кор ба он чизе, ки аввал буд, бармегардад.
Таъбири хоб дар бораи ба ман об додани Паёмбар
Агар дар хоб пайдо шавад, ки Паёмбар (с) ба ту об медиҳанд, ин баёнгари ҳидоят ва ҳаракат дар роҳи ҳақ ва дин аст. Аммо агар ҳангоми хоб аз гирифтани об аз дасти Паёмбар (с) даст кашед, ин ба гумроҳӣ аз роҳи рост ва некиҳои зиндагӣ далолат мекунад.
Агар аз Паёмбар (с) об бигиреду онро партояд, бозгӯи қадр накардани неъмат ва неъматҳои илоҳӣ аст. Ҳангоми хоб дидани он ки паёмбар (с) аз додани об ба шумо худдорӣ мекунад, рамзи зиндагӣ дар шароити душвор ва маҳдуд аст.
Дар хоб дидани оби гарм аз Паёмбар (с) ба огоҳӣ аз оқибатҳои манфи ва бадбахтӣ далолат мекунад, дар ҳоле ки гирифтани оби хунук аз он ҳазрат муждаи тасаллӣ ва хушбахтӣ дорад.
Рӯзе, ки паёмбар (с) ба шумо оби мусаффоро пешкаш мекунад, муждаи зиндагии хуш ва қалби хушро ваъда медиҳад, дар ҳоле ки дар хоб дидани оби лойолуд аз дасти он ҳазрат далолат мекунад, ки шумо ба душвориҳо ва душвориҳо дучор мешавед.
Хоби шумо дар бораи об додани паёмбар (с) ба шахси маъруфро нишонаи беҳбуди шароит ва пешрафт маҳсуб мешавад ва дидани паёмбар (с) дар хоб ба шахси ношинос об додан ба рафъи нигарониҳо ва аз байн рафтани тафриқа ва беадолатӣ аст.
Дар хоб дидани чизе аз Паёмбар (с) гирифтан
Хоб дар бораи гирифтани ҳадя ё чизи пурмаъно аз Паёмбар (с) аз арзишҳо ва принсипҳои баланди хоббин, аз қабили хирад ва поквиҷдонӣ дар масъалаҳои динӣ далолат мекунад. Агар шахс дар хобаш бинад, ки аз Паёмбар салла гирифтааст, ин тафовути ӯ бо ҳикмат ва амиқи дарки дин аст.
Гирифтани либос аз Паёмбар (с) рамзи покӣ ва иззат аст, дар ҳоле ки гирифтани ҷомааш ифодагари эҳтиром нисбат ба дигарон ва обрӯи нек аст. Ҳар кӣ хоб бубинад, ки шамшери паёмбарро гирифтааст, ин маънои онро дорад, ки ӯ бар душвориҳо пирӯз хоҳад шуд ва бар душманонаш пирӯз хоҳад шуд.
Дар хоб аз Расули Худо (с) гирифтани рамзҳои некӣ баёнгари хислатҳои мусбати шахс, аз қабили пурсабрӣ ва амиқтар шудани фаҳмиши динӣ мебошад.
