таърифи худнамоӣ, Яке аз бадтарин сифатҳое, ки ба инсон метавонад хос бошад, худнамоӣ кардан ва нишон додани муқобили нияту эҳсоси худ ба дигарон аст, зеро дар ӯ андешаи ба даст овардани эҳтиром ва таърифи ҳамагон аз онҳо ҳукмфармост. усулхои муоличаро барои аз ин хислати махкум рахо ёфтан ва умедворем, ки ба хонанда нафъ мебахшад.
Таърифи риёкорӣ ба таври идиоматикӣ
Худнамоӣ аз хислати мунофиқон аст ва ин истилоҳ аз дидгоҳ гирифта шудааст, ки фард анҷом додани корҳое аст, ки мавриди таваҷҷуҳи ҳамагон дар атрофи ӯ қарор мегирад ва хилофи ниятҳои ӯ, ки дар он дорад, ва мунофиқӣ ба истилоҳ ҳамчун иҷрои таъриф шудааст. ибодат ва тоъат дар назди мардум то ки фард мавриди таваҷҷуҳ ва эҳтироми онҳо бар ӯ гардад ва ӯ ҳам бикунад.
Мақсад аз худнамоӣ
Шахсе, ки дилаш ба нифоқ ворид шуда ва ба баъзе аз он хос аст, ибодату тоъат ва дар ҳақиқат тамоми амалҳои зиндагиашро ба ҷустани чеҳраи Худо накарда, балки ризоият ва эҳтироми мардум аз ӯ ба даст меорад, аз ин рӯ эълон мекунад. садақа дар назди мардум нишон додани бандае, ки дар роҳи Худо инфоқ мекунад ва намозу саҷдаашро дароз мекунад, то некиву тақво дар дин бар ӯ маълум шавад.Ҳадаф аз ин нифоқ манфиатҳои шахсӣ ва шуҳрат пайдо кардани ҳамагон аст. зеро он чи дар он нест ва Худо ба он огоҳ аст.
Фарқи байни худнамоӣ ва самимият
Ихлос маънои муқобили нифоқ аст, зеро ихлос ин аст, ки аз паси он коре, ки мусалмон ба хотири Худои Мутаъол мекунад, аз байн мебарад ва дар диёри ҳақ мавриди омурзиш ва омурзиш аст.
Пок аст Худои мутаъол дар китоби мукаддасаш барои баёни тафовути ихлос ва нифоъ барои мо масале овардааст ва ин дар каломи У аст: «Мисоли он монанди Сафвон аст, ки бар он хок аст. Он гоҳ борон борида, онро беҳосил мегардонад ва Худо ба тасдиқи худ мисоли боғест бар теппае аст, ки борон борида ду бор меваи худро дод ва агар борон наборад. Пас ноком мешавад ва Худо ба корҳое, ки мекунед, биност!
Тиҷорате, ки кас бо нияти худнамоӣ нишон медиҳад
Аъмол ва нишонаҳое зиёд аст, ки шахс бо нияти худнамоӣ зоҳир мекунад ва мусалмон бояд аз ин хислат ва барандаи он дурӣ ҷӯяд ва онро метавон бо аломатҳои зерин фарқ кард:
- Шахсе, ки мунофиқ аст, мехоҳад пайдо шавад ва дар байни мардум машҳур шавад.
- Уро мутакаббирй ва бефарзандй дорад ва ин чиз хилофи хислатхои мусулмони хакикй аст.
- Амал кардан ба хотири дигарон ё аз тарси онҳо бе назардошти Худо ва тарси азоби ӯ.
- Дар масоили динӣ фатво медиҳад ва бидуни огаҳӣ аз муқаррароти шариати ислом, бо нияти ҷалби таваҷҷуҳ дар суханронӣ пешвоӣ мекунад.
- Шахсе, ки риёкорӣ дорад, бо вуҷуди дурустии онҳо бо ақидаҳо мухолифат мекунад ва барои фарқ кардан аз онҳо аз ақидаи гурӯҳ дурӣ мекашад.
Таъсири мунофиқӣ ба одамон
Паёмбар (с) нифоқро ба ҷуз аз зиёни он ва таъсири манфие бар мусалмон ба унвони яке аз дараҷаҳои ширки розҳо тавсиф накардааст, зеро он ба инсон чунин бармегардад:
- Ҳар амале, ки инсон барои ризои Худо анҷом намедиҳад ва мехоҳад мардумро хушнуд созад, нифоқ маҳсуб мешавад ва кори ӯро ботил мекунад ва пазируфта намешавад, аз ин рӯ бади ӯро афзун мекунад ва некиҳояшро барбод медиҳад ва он чи ки Паёмбари Акрам (с) фармудаанд. дар гуфти ӯ: «Рӯзи қиёмат мунофиқ ӯро нидо мекунад, эй фосиқ, эй хиёнаткор, эй мунофиқ, корат гум шуд ва музд бигир, бирав ва муздашро аз онҳое, ки барояшон кор мекардӣ, бигир».
- Шахси мунофиқ зоҳиран зебост ва ботин бемор аст, зеро баръакси чизеро, ки пинҳон мекунад, нишон медиҳад.
- Яке аз зарарҳои сахте, ки мунофиқ ба он дучор мешавад, ин аст, ки дар дунё ҷазояшро мегирад, то кораш ошкор шавад ва пардааш дар пеши назари мардум ошкор шавад.
- Илова бар азоби мунофиқӣ дар дунё, дар охират низ азоб хоҳад кашид, агар Расули Худо (с) фармудаанд: «Аз ҳама сахттарин шахс дар рӯзи қиёмат он касест, ки мардум онро ҳамчун дар ӯ хайре дорад ва дар ӯ ҳеҷ хайре нест).
Худнамоӣ ва гуноҳ ва таъсири он бар подош ва савоби илоҳӣ
Худнамоӣ яке аз сифатҳо ва рафторҳое аст, ки китоб ва суннати Паёмбар (с) онро манъ кардааст ва дар бисёре аз оятҳои Қуръон ва ҳадисҳои шариф сифатҳои мунофиқ зикр шудааст ва оқибати худнамоӣ дар дунё фош кардани корҳои ӯ, ошкор кардани пинхон доштанаш ва напазируфтани кораш сахттарин азоб дар охират.
Фарқи байни худнамоӣ ва ҳамсолонаш дар ҷомеа
Шахсе, ки мубталои нифоқ ва хислати он аст, вақте ки кораш фош мешавад, ҳамаро аз ӯ дур мекунад, зеро мунофиқӣ боиси фиреби мардуми оддӣ ва рафтан ба ботил мегардад, зеро ӯ аз корҳо огоҳии комил надорад ва дар паси нифоқ роҳ меравад. Паҳн шудани нифоқ дар ҷомеа ва ҳамсолон боиси фасоди дин ва ноумедии аъмол мегардад, чунон ки Паёмбари гиромии Ислом (с) фармудаанд: «Замоне меояд, ки мардумон аз умеди дунё розҳояшон фосид ва ошкоро ба камол расад. ва он чиро, ки назди Парвардигорашон аст, наметалабанд ва динашон нифоқ аст, на бо тарс.
Қоидаи риёкорӣ
Шариати ислом хадди харом будани худнамой ва амали харом будани онро, то ба дарачае расидааст, ки ширк ба Худо, чунон ки дар фармудаи Худованди мутаъол расидааст, баён кардааст. Аз Расули Худо (с) ривоят аст, ки фармуд: «Ман ҳоҷаттарин шарики ширк ҳастам.
Дар кор худнамой кардан
Дар кор худнамоӣ кардан ба он аст, ки шахс ба ҳар коре, ки мардумро хушнуд мекунад ва бо зуҳури тақво ва парҳезгорӣ зоҳир мешавад, аз қабили дароз кардани намоз ва садақа додан дар пеши ҳама, то бар ӯ маълум шавад, ки хоксору вафодор аст. ба Худо ва мусулмон бояд таъсири манфии мунофиқӣ дар корашро бидонад, зеро кори ӯро вайрон мекунад ва ӯро ноумед мекунад, агар Принсип, ки Худо кори мусалмонро мепазирад, ин аст, ки кори мусулмонро сирф ба хотири ӯст, чунон ки дар фармудаи Ӯ: : «Ва фармон дода шуда буданд, ки танҳо Худоро бипарастанд ва барои Ӯ динро ихлос кунанд.» Ҳамчунин Худованди мутаъол фармудааст: «Ҳар кас, ки зиндагии дунё ва зинати онро бихоҳад, амалҳояшонро дар он ҷазо медиҳем. Он чӣ дар он сохтаанд, ботил аст ва он чӣ мекарданд, ботил аст.
Намоз, закот, ҳаҷ, закот ва ҳар он чи банда ба Парвардигораш наздик мекунад, ширк маҳсуб мешавад ва ҳар тоъатеро, ки инсон анҷом медиҳад, фосид мекунад ва фармуд: Ё Расули Худо (с) ширки асрор?
Табобатро нишон диҳед
Худнамоӣ дар ислом ҳамчун як навъ ширк тавсиф шудааст ва мусалмон бояд аз он парҳез кунад ва дар ҳар коре, ки мекунад, аз он дурӣ ҷӯяд, бо пайравӣ аз он чизҳое, ки барои дармони он мусоидат мекунад, бипарҳезад:
- Мусулмон бояд тарсу ҳарос аз азоби Худоро эҳсос кунад ва дар ҳар коре, ки мекунад, ӯро мушоҳида кунад ва чеҳраи ӯро биҷӯяд.Мушоҳидаи Худо дар тасбеҳи Худованди мутаъол ва талош барои хушнудии Ӯ бидуни нигоҳ ба ситоиши Ӯ ва таърифи аъмоли ӯ.
- Яке аз муњимтарин василањои муолиљаи нифоќ эътирофи то чї ќадар бад будани ин хислат, ёрї аз Худованд, дуъо кардан барои рањої аз он ва вафодорї ва некўкорї дар баробари Парвардигори олам аст.
- Дарк кардани оқибатҳои бад ва манфие, ки бар мусалмон хоҳад расид, аз қабили намоиши гуноҳ, ботил кардани амал ва ибодат ва гирифтор шудан ба хашму ғазаби Худо бар ӯ.
- Барои он ки мусалмон худро аз нифоқ табобат кунад, бояд бо фош кардани ниятҳои бад ва ғарази дигарон ҷазои мунофиқро дар дунё донад.
- Эҳтиёт бояд кард, ки ибодатҳо ва ибодатҳоро пинҳон кунанд ва онҳоро дар назди гурӯҳе аз мардум анҷом надиҳад, то ки боиси тааҷҷуби онҳо ва ситоиш шаванд, чун дар додани садақа ба мискинону мискинон, ибодати Худо. ва адои намози шаб.
- Яќинї, ки Худои якто аз дилњо огоњ аст ва агар аз банда розї бошад, њамагонро дўст медорад ва мафтуни ў мекунад.
Намудҳои риё ва ҳукми ҳар навъ
Амалҳои зиёде ҳастанд, ки инсон анҷом медиҳад ва зери нифоқ меафтад ва дар зер навъҳои нифоқро баён хоҳем кард, ки ҳукмаш дар Ислом ба як навъ ширк дар Худованд мувофиқат кардааст:
- Худнамоӣ дар бадан: Ин навъи мунофиқӣ он аст, ки шахс худро бемор ва хаста вонамуд кунад, то атрофиён бовар кунанд, ки он чи ба ӯ расидааст, тоъати бисёре аст, ки ӯ ба ҷуз аз зоҳир кардани ғам ба Ислом ва Мусулмонон ва тарси азоб дар охират.
- Худнамоӣ кардан бо либос ва зуҳури мардум: Аҳамият надодан ба намуди зоҳирӣ, либос, роҳ рафтани мусалмон бо сари поин ва аз чеҳрааш дур накардани осори саҷда барои нишон додани зуҳуди худ дар ин дунё ва ин бар хилофи он чизест, ки Паёмбари гиромии акрам (с) моро ба тозагӣ даъват мекунад, зеро Худованд зебост ва зебоиро дӯст медорад.
- Худнамоӣ бо сухан: Насиҳату насиҳат, тавсеаи зикри Худо ба мардум, нишон додани илм дар пеши назари онҳо ва фош кардани нофармонӣ ва гуноҳе, ки дар ҷомеа содир мешавад.
- Худнамоӣ кардан бо амал: Яке аз навъҳои худнамоӣ бо нияти ба даст овардани ризогии мардум анҷом додани ибодатҳост, аз қабили саҷдаи тӯлонӣ, рукуъ ва ҷиҳод дар роҳи Худо.
- Худнамоӣ кардан бо дӯстон ва меҳмонон: Ин аст, ки дидаву дониста ба зиёрати уламо ва воизон ва шайхҳо сафар кунад, то маълум шавад, ки аз онҳо илм гирифта, дар назди ҳама фахр мекунад.
- Нифоқи иҷтимоъӣ: Ин маънои онро дорад, ки шахс дар умури зиндагии иҷтимоъии худ ба унвони ёваре бар мардум амал мекунад, бидуни назар ба мизони шаръӣ ва ризоияти Худованд аз онҳо.
